Long time no see

Не сум напишала одамна ништо.
Размислував да го променам дизајнот и концептот на блогот, можеби еден ден ќе успеам и во тоа, но во суштина не сум гледала одамна ништо.
Лажам...

Во суштина сум погледнала неколку епизоди од различни анимеа, ама не сум изгледала ништо.
Мојата листа на аниме кои ми се започнати, расте по стрмна нагорна линија. Дури и MAL го забаталив, за да не ме фаќа паника од што се’ треба да завршам со гледање.
Последниве неколку месеци ја затурив мојата „ненаситност од аниме“, и се посветив на „живите“ ликови од американските телевизиски серии. Да не набројувам сега, ама скоро да компензирав за сето време што досега го посветив на анимираните јапонски серии.
И со сите промени во мојот живот, малку повеќе се посветив на готвењето, особено во вештината и различните вкусови на мафините (можеби наскоро ќе започнам со пишување и на таков еден блог, едноставно од вишок време и само моментално пригушената желба да прибележувам се’.)

Сепак, од време на време, го отварам фолдерот со аниме на екстерниот диск наместо да буричкам по куповите дивидија - така ми е најлесно - постојано достапен и од двата компјутери. Насловите кои ги чепнав и за кои се надевам наскоро ќе успеам да напишам и стандарното краток осврт, а кои во меѓувреме ги препорачувам како не популарни и скоро непознати: Master Keaton, Skullman и FLAG.
И покрај мојата моментална доследност на „трендот“ на следење на моментално популарните американски ТВ серии, стојам зад мојата максима бар кога станува збор за аниме: Бидете авантуристи и дозволете си да најдете нешто различно од Bleach, без оглед дали имате со кога да го споделите тоа. Едноставно, аниме светот е навистина богат. И ако еднаш сте влегле во него, тешко дека ќе го напуштите засекогаш.

Read More

Mecha love story

Едно од оние аниме кои на мене бар оставија трага и ми останаа во сеќавање е Eureka SeveN. Во листата на MAL ми стои во Топ5, а ликовите сеуште ми се помеѓу омилените. Иако, вистина е, дека оние анимеа кои сте ги гледал меѓу првите ви се омилени и им давате високи оценки иако можеби не го заслужуваат тоа. Сепак, и покрај тоа што сум фан на mecha, military и sci-fi жанрот, ве уверувам дека ова е навистина одлично аниме и секогаш високо оценето меѓу добрите познавачи.

Eureka Seven, во Јапонија е познато како Psalms of Planets Eureka Seven (交響詩篇エウレカセブン, Kōkyōshihen Eureka Sebun). Дел е од продукцијата на BONES заедничка творба на режисерот Kyoda Tomoki и сценаристот Sato Dai, двајцата со импресивни резимеа. Покрај одличното сценарио и многу добрата режија, впечатлив е и soundtrack-от на Sato Naoki, можеби и најдобриот дел од анимето. Ако сте фан на аниме музика, оваа е одлична епска инструментална оркестарска музика, која топло ја препорачувам.

Концептот на анимето е многу интересен, според мене. Во 50 епизоди ја гради приказната за Renton, 14-годишно момче со желба и талент за lifting (сурфање во воздух врз гасовитиот медиум trapar), кој по игра на случајот ќе успее да влезе во легендарниот тим на „бунтовници“ Gekkostate, запознавајќи ги пред се’ Eureka и нејзиниот Nirvash typeZERO. Серијата содржи огромен број теми и алегории, почнувајќи од насловите на епизодите (наслови на песни од Јапонија и светот), актуелни политички настани, расна интеграција, политичка коректност, сурф- и хипи- култура, родителство, фамилија, пријателство, љубов во сите дефиниции, потрага по идентитет, себе-откривање, себе-дефинирање, држење до идеали и принципи, баланс меѓу доброто и злото, правилното и погрешното, индивидуалното и заедничкото, слободата и должноста. Дури, алегорија имаат и имињата на ликовите, меѓу кои особено ми беа привлечни Charles & Ray (B)Eams (како брачниот пар архитекти).


Нормално, за сите оние кои ги сакаат овие жанрови, анимето е полно со терминологија за нова, измислена и фантастична земна и вонземна технологија. Во основа, многу потсеќа, како концепт на своите протходници NGE, Escaflowne и Ryvius, а од друга страна, покрај очигледната основа за Bounen no Xamdou, забележлива е и врската со поновите Dragonaut и Basquash. Анимацијата на mecha-та и сурфањето во воздух e фантастична. Се пазело особено на поедините детали, на јаките бои и општиот визуелниот впечаток, а особено на големите сцени и позадините. Ликовите се навистина добро и длабоко обработени, и релативно карактеристични за серијава. Има за секого по нешто, и ништо не е досадно. Добро, освен, тегнењето на приказната на крај на серијата. Последните 5-10 епизоди и временскиот распон кој го офаќаат малку се расплинија и целото дејство се стишува. Ама, покажете ми аниме кое завршило без епилог. Крајот е секогаш основата за приказната, бар во анимеата.

Покрај успешното аниме, секако следуваат манга верзии, light-novel и дури 3 игри. Но, морам навистина да го споменам долгометражниот филм кој во Јапонија го носи името Eureka 7 -Pocket full of Rainbows, зашто едноставно може подеднакво да ви се допадне едно потполно поинакво видување на светот, скоро спротивна приказна од алтернативен универзум, каде ликовите добиле сосема поинаква, да речеме „извртена“ улога. Најмалку, барем е прекрасно да се видат сцените на широкото ѕвездено небо во 1080р резолуција.

Read More

Уште една поинаква приказна за Shinsegumi

Морам само на кратко да споменам, меѓу сите чудни наслови што излегоа во последно време, меѓу хорор, мистерии, трчаници и свирки, и училишни саги и слатки девојчиња и параноични ликови, после долго време, повторно некое (донекаде) историско аниме. Додека го чекав нестрпливо вториот дел од комичното Sengoku Basara, ме забавуваше Hakuouki: Shinsengumi Kitan, базирано на истомената игра.

Но и после првата сезона од 12 епизоди, уште немам дефиниран став. Веднаш после зомби војниците и oni-те кои се појавија уште во првата епизода, анимето тргна многу обично и многу рамно. Единствено нешто што се случува, се обидите да (не) се ингорира присуството на жена во нивното живеалиште, како и некои политички игри и одредени вештини со мечеви на воините. Ама и покрај навидум досадното дејствие, некако ве држи во неизвесност обликувајќи ги пополека многуте ликови; најавува дека нешто се спрема. Невината девојка не е ни свесна каде влегла, за постепено да стане клучен играч во приказната која место од историја, како да излегува од приказните кои бабите ги раскажуваат покрај огништето (за вампири и самовили и фрлени клетви). Ме разочара само тоа што речиси ништо не се одлучи, ни до 12-тата епизода и што се одложува се’ во некоја наредна сезона.

Од друга страна, она што повторно мене лично ме воодушевува, исто како и во Sengoku Basara, е поврзаноста и сличноста/различноста на ликовите со вистинските историски личности. За Shinsengumi, специјалната полиција од ронини од Едо периодот, или „Волците од Мибу“ првпат слушнав во Rurouni Kenshin - таму беа негативците на Saito Hajime (the hot general dude, anyone?). А во Gintama, пак, се вистинска пародија од секоја војска/полиција. Овде беа совршен пример на reverse harem самураи.
Искрено, и сето она што е на Wikipedia е малку за читање, а многу за воодушевување - историјата, времето, кодот, казните, Заглавив на сите ликови, и пак незнам да раскажам. Ама повторно, се воодушевив од тоа колку блиску до реалноста се претставени Harada Sanosuke, Hijikata Toshizou, Okita Souji, Saito Hajime, Toudou Heisuke, сите ронини од фракцијата на Kondou Isami. Се наоѓа понешто и за Sannan Keisuke, Inoue Genzaburou, Yamazaki Susumu, Nagakura Shinpachi,но скоро ништо за Itou Kashitarou. Неверојатно, но се споменуваат и Senhime, и докторот Matsumoto Ryoujun. Ако некому не му е мака, нека чита, како што се зачитав јас. Историјата навистина ја пишуваат победниците, но затоа никогаш не е досадна.

Read More

Meh! Tenshi....

Некои работи успеваат само во аниме верзија. Некако кога приказната е бајковита и нереална, а ликовите измислени и нацртани и најглупавиот концепт може да помине како успешен. Сеуште не ми е јасно. Колку и да гледам аниме, никако да сфатам што е тоа што ги прави успешни и популарни анимеата како што во случајов е Angel Beats!

Еднаш ги разглабав ангелите и религиските убедувања во чистилиштето >> poljaff_>>manga & anime<<: Чистилиштето. Денес, раскажувам за нешто во кое не можам да најдам никаква логика. Не ми беше ни забавно, па да речам дека не барам логика во забавата. Едноставно ми е непоимливо: зошто Чистилиштето во случајов е едно школо, надвор од него не постои ништо, во него само деца со „нерешени раб оти“, и чувствата, а особено љубовта се забранети до таа мера што во случај на бунтовништво против училишниот ред се појавува Ангел / Tenshi со агресивни и крвави мерки за решавање на проблемите.


Прво, серијата почнува на релативно црно-хумористичен начин - ликовите во него, не главните, туку споредните постојано гинат (на доста крвав и насилен начин), за да оживеат после кратко време „со нови сили во нови победи“. На почетокот анимето имаше потенцијал да раскаже навистина интересна приказна, раскажувајќи низ комични настани, но и болни сеќавања, за претходниот живот на децата и совеста која ги држи овде, каде владеат „нерешените работи“, потиснатите чувства и заборавот. Но потоа се изгуби во детска драма романса, со понекој крвав ефект. Нешто како Haruhi; дури и главиот лик, лидерот на Отпорот - Yurippe премногу потсеќаше на Haruhi. А и сцените на girl-bandот не ми беа сфатливи. Само заради диверзија на Отпорот девојките излегуваа на сцена да пеат? Ама затоа пак, анимацијата и визуелните ефекти на концертите на девојките од бендот беа неверојатно добри!

OP Theme: Lia | My soul, your beats
Уште едно нешто што ме освои повторно беше музиката. Воведната и крајната тема заслужуваат внимание. Некако јасно, ова е уште едно дело на Maeda Jun и студиото Key за визуелни новели, кои стојат зад наслови како Kanon, Air и Clannad, сите со релативно високи оценки и популарност. И во овој дел барем си ја завршиле работата. За споредба со приказната и другите дела на Key незнам да кажам. Не сум фан на school-girl-romance-harem анимеа. Битно ме изгуби анимево и не ми даде надеж дека еден ден ќе седнам и ќе сфатам што е толку добро во Visual Key анимеата.

Read More

Paranoid?

Hirasawa Susumu | "Dream Island Obsessional Park" (夢の島思念公園, Yume no Shima Shinen Kōen)

Мило ми е што не сум единствена која смета дека ова е одлично mind-fuck аниме ,)
Посебно со ваква заразна OP theme

Read More

Боите на виножитото

Еден нежен женски глас раскажува. Листа низ изгребани слики, фотографии од среќни моменти, сеќавања на нечие несреќно детство.

Оваа сезона меѓу најдобрите анимеа според мене е Rainbow, приказна за седуммина малолетнички „деликвенти“ во поправен дом, одамна, во 1955 година. Период кој бил толку тежок за Јапонија, која се опоравувала бавно после Втората светска војна. Пред да почнам со гледање, очекував некакво поинакво насилство и некаква поинаква драма. Како оние американските затворски приказни за некој кој невин се наоѓа во свет на безмилосни криминалци кои не гледаат подалеку од своите лични интереси на преживување во таква груба средина.

Но, Rainbow раскажува приказна за секое момче одделно. И секоја раскажана приказна ве потсеќа толку многу на сите оние тажни стории во весниците за физичко и психичко малтретирање на децата, оние стории кои ви ги полнат очите со солзи. Едноставно, не гледате никаква вина во нивните (не)дела. Сите се (релативно) невини во вашите очи. И уште на почетокот ви е јасно дека не гледате 7 различни приказни, туку 7 делови од една братска приказна за опстанокот меѓу ладните затворски ѕидови. Уште на почетокот секој од нив си наоѓа место и улога во приказната, а посебно во делот на разоткривање на перверзните, насилни и одвратни ликови на главниот чувар и на докторот, и во секој план за победа и бегство.

Анимацијата е навистина добра, посебно што се гледа потеклото од манга цртежот. Ликовите се толку дистинктивни, заедно со гласовите, и дури и прекарите се навистина својствени за карактерите и нивните позадински приказни. Особено, едвај чекате да ве помилува нежниот глас на раскажувачот (-чката) и нежно да ви раскаже за соништата или желбите на децата. И музиката, особено the opening theme - се’ совршено работи за ова аниме да добие високи оценки и кај критичарите и кај фановите.



coldrain - We're not alone


Незнам точно колку епизоди ќе има и на каде ќе продолжи приказната, ама едвај ја чекам секоја наредна недела кога излегува нова епизода, да ја видам заборавената борба на момчињата со животот.

Read More

Anime over Game

Одамна уште, во првите мои постови напишав дека под аниме се подразбираат и сите оние синематици на популарните и не толку популарните игрици, кои се од продукција и анимација на јапонските цртачки куќи. Тогаш имав веројатно скромна листа на гледани анимеа. Денес имам (се разбира дека го кажувам ова со надмено подигната глава) позамашна листа, не само на гледани, туку и разгледани, (и тоа и самонаречено критички)оценети анимеа. Откако изгледав буквално еден тон од таа моја листа, има еден интересен дел кој слободно можам да ги тагирам како “game anime”. И уште, еден дел од оваа листа што следува можам да ја штиклирам како done!

LINK to WIKIPEDIA - List of anime based on video games

Генерално кажано, тоа се анимеа кои се дел од голема франчиза, па следствено и таргет публиката се фановите на игрите од кои потекнуваат овие анимации. Но, исто, тоа се аниме кои можете да ги гледате независно од тоа дали сте ја играле игрицата, ако сте доволно фанатични да гледате било што што е аниме (знам неколкумина меѓунас *wink wink* *nudge nudge*, say no more!). Иако често, веднаш ви е јасно дека темата е така акциски ориентирана, ликовите така изградени, што единствено би можеле да бидат ликови од видео игри, сепак сте паднале на некој аниме квалитет и сте решиле да го догледате до крај.

Некаде во драфт верзија ми стои постот за Final Fantasy, па веројатно е ок да почнам од таму. Додека моите другари ја играа FFVII, јас стоев позади и гледав. На игрицата не се навлеков, ама на оваа 3Д верзија да. Анимациите се фантастични. Ги изгледав сите синематици, сите додатоци, двете верзии на Advent Children, практично идиотската ОВА Legend of the Crystals и нормално Spirit Within. Advent Children е едно од тие, што и покрај сите поврзаности со оригиналната приказна на играта, филмот е независен и навистина визуелно доживување – од анимацијата, преку ликовите и приказната (јас дури еден период се поистоветував и го носев аватарот на Yuffie), до музиката. Cloud Strife, Sephiroth, Zach и Vincent верувам дека се сеуште меѓу омилените ликови на многумина. Верувам дека не е само до тоа што е меѓу првите кои ги изгледав анимеа. Убедена сум дека многумина ќе се сложат со мене во вкупно одличниот впечаток и во високата оценка на Final Fantasy VII: Advent Children

CANAAN веќе ја споменав овде. Анимето не е премногу вредно за осврт. Посебно што премногу потсеќа на останатите анимеа на ТYPEMOON. Ама е добра анимацијата, интересни ликовите и е забавно, до толку да и не ви е напорно да изгледате 13 епизоди, и да ви е доста некое време од клише приказни за жени платени убијци и агенти.

Кога сме овде, Tsukihime, исто на TYPEMOON, како да е урнек ликот за CANAAN. Ама анимето е веројатно најдоброто од овој куп. Вампирска приказна, како што само јапонците можат да раскажат, со драма и мистерија, покрај интересната приказна и дозата на крвава акција. Немате појма дека е базирано на игра.

Од оние кои веќе сум ги споменала Sengoku Basara (Devil Kings) – нема повеќе да го коментирам, освен што едвај ја чекам новата сезона – PAAAARTY!

Hakuoki(Shinsengumi Kitan)– currently airing, забавна (самураи, плус Shinsengumi, се разбира забавна), иако недоволно акција, интересни бројни ликови, поврзани со имињата на реални луѓе од јапонската историја, добро нацртана ...само... oni? Озбилно? Ама, ајде, нели, на база на игра. Се простува.

TALES исто сум ги споменала на кратко: Abyss e серија од 26 епизоди, која освен пар ликови и за мене заразната воведна песна, е УДАВ. Сега го изгледав филмот за Vesperia, и искрено, не бев воодушевена, но ни разочарана. Независна, релативно издржана приказна, солидни не доволно обработени ликови, но не така добра анимација. Symphonia е тековен проект, па освен тоа дека има потенцијал неможам ништо дефинитивно да кажам.

Valkyria Chronicles беше повеќе по мој вкус аниме, military drama, интересна fantasy приказна, доволно забавно за викенд гледање. Според љубителите на играта, анимето does good на играта. Некако, верувам на гласините. Посебно што после тоа исфрлија и хентаи верзии – oh all the fan boys.
Persona (Trinity Soul) исто доволно забавно, иако... можеше мааалце повеќе да има смисла, ама ионака нема да бараме смисол во забавата. Ликовите се интересни, комплетни, акцијата е доста забавна, а и драмата е впечатлива.

Слично, Ayakashi, лесно shounen аниме, fight style, кратко, забавно, вечерна викенд акција. И ништо повеќе.

Utawarerumono, fantasy world, интересно, слатко, гледливо, ама многу епизодно и со многу додатоци и ОВА. Мислам дека на крајот ми се смачи од толку раси, разлики и ликови.

.hack// цел серијал?? Никому не го препорачувам. Драма! Толку драма во MMORPG игра не сум видела. Како да се обиделе да го доловат ефектот на одличните аниме серии како Serial Experiment Lain и Ghost in the shell, кои си поигруваат со виртуелното јас, но од гледна точка на 12 годишен играч, чија единствена цел во животот е да ја „сврти“ играта. Верувајте, очајно е дури и слаб термин за дефиниција на секоја од серијалите.

Tower of Druaga – жив очај. Иако првата серија имаше потенцијал да прерасне во нешто интересно, втората ја промаши потполно работата. Посебно интересно за ММО играчите на fantasy world игрите. Бар мене и скромното мое искуство во role play игрите ми беше интересно, се’ додека не заспав, и навистина се трудев да ја догледам.

Веројатно е често така со продолженијата. Tokio Majin– првата серија беше одлична, и ликови, и оригинален цртеж и приказна и акција. Поврзувајќи ја популарноста на school анимеата со demon fight, доволно да ви привлече внимание. Ама втората, доволно епизодна и расплината да ви го изгуби.

Demonbane, фала богу за белешките на subber-ите на крај на анимето (бар во верзијата која јас ја гледав). Посебно што цело аниме беше со рефернци за H.P.Lovecraft и неговото дело. Има доста мрачна страна, и мојата љубов – mecha, овде како Deus Machina! Се разбира ќе ми се допадне (доволно за една 6-ка, или оценка fine), нели?

Кратките: Natsuiro no Sunodokei – ех, досадно, како може ова да е забавна видео игра; Ar Tornelico, пих, исто; Ninja Gaiden–хм, доволно (независно) добро.
Е сега, Devil may cry и Chaoshead – не смеам да коментирам, зашто не бев импресионирана и ги „забаталив“, па и неможам да ги искритикувам. Жалам, сигурно има некој кој е покомпетентен за критика.

А на листата plan to watch по азбучен ред: 11 eyes, Air, Arc the Lad, Arad Senki, Ef, Fatal Fury, Fate/ stay night, Gungrave, Halo, Higurashi, Kimi ha Nozomu Eien, Ragnarok, Sakura Wars, School Days, Soul Link, Street Fighter, Tears to Tiara, Tekken, Umineko, World Destruction, Xenosaga…

Значи, можам само да најавам уште еден ваков пост, и уште неколку слични вакви, тематски crit wall постови. To those who stumble upon this blog once in a while, please enjoy the ride!

Read More

Anime, mahjong and politics

Се запрепастив. Искрено. Го знаев значењето на mahjong-от како коцкарска игра во Јапонија, која бара страгетија, калкулација и среќа, ама не и политика ;) Значи, нема потреба да ја познавате играта добро, ниту пак политиката, за да се забавувате со аниме

Enjoy the power of Junichiro Koizumi!

Read More

Мечот на туѓинецот

Место интро за претходната Јапанорама, еве еден субјективен ривју од мене. Sword of the stranger, изгледан по 4-ти. Зошто оставена 8-цата од мене на MAL? Зашто станува збор за навистина добро аниме.

Прво, и за мене лично многу битно, анимацијата на акционите сцени е неверојатно динамична и беспрекорна. Нешто што е сосема јасно кога ќе се спомене BONES и Ando Masahiro. Човекот стои зад клучните анимации на Cowboy Bebop: Knocking on heaven's door, Fullmetal Alchemist, Eureka 7, Metropolis, MS Gundam SEED Destiny, Jin-Roh the Wolfbrigade... Need I say more


Позадинската музика, во епски димензии ги доловува бескрајните пејсажи и брзите дуелите. На моменти ќе се запрашате од кој свет доаѓаат зурлите и гајдите, и дали не сме со јапонците еден народ во две земји. На моменти, јас барем го имав впечатокот, особено при изливите на чест и достоинство, дека го гледам Последниот Мохиканец со музиката на Trevor Jones и Randy Edelman.

Приказната од друга страна, не е нешто особено, односно не е нешто што не може да се раскаже во две реченици. Како што Еден дечко тоа го направи во најавата за филмот на Facebook. Битно, има логика, не е незамислива и мачна за размислување. Ликовите се доволно обработени со едноставни црти кои веднаш ви го доловуваат карактерот. А и spagetti western/real action a-la-Kurosawa самурајските сцени на припрема на дуелите. Thumbs up од овој субјективен самонаречен критичар. А според реакциите во LaKana, во Скопје, и публиката уживаше во уште едно визуелно доживување наречено Јапанорама.

Read More