Уште една поинаква приказна за Shinsegumi

Морам само на кратко да споменам, меѓу сите чудни наслови што излегоа во последно време, меѓу хорор, мистерии, трчаници и свирки, и училишни саги и слатки девојчиња и параноични ликови, после долго време, повторно некое (донекаде) историско аниме. Додека го чекав нестрпливо вториот дел од комичното Sengoku Basara, ме забавуваше Hakuouki: Shinsengumi Kitan, базирано на истомената игра.

Но и после првата сезона од 12 епизоди, уште немам дефиниран став. Веднаш после зомби војниците и oni-те кои се појавија уште во првата епизода, анимето тргна многу обично и многу рамно. Единствено нешто што се случува, се обидите да (не) се ингорира присуството на жена во нивното живеалиште, како и некои политички игри и одредени вештини со мечеви на воините. Ама и покрај навидум досадното дејствие, некако ве држи во неизвесност обликувајќи ги пополека многуте ликови; најавува дека нешто се спрема. Невината девојка не е ни свесна каде влегла, за постепено да стане клучен играч во приказната која место од историја, како да излегува од приказните кои бабите ги раскажуваат покрај огништето (за вампири и самовили и фрлени клетви). Ме разочара само тоа што речиси ништо не се одлучи, ни до 12-тата епизода и што се одложува се’ во некоја наредна сезона.

Од друга страна, она што повторно мене лично ме воодушевува, исто како и во Sengoku Basara, е поврзаноста и сличноста/различноста на ликовите со вистинските историски личности. За Shinsengumi, специјалната полиција од ронини од Едо периодот, или „Волците од Мибу“ првпат слушнав во Rurouni Kenshin - таму беа негативците на Saito Hajime (the hot general dude, anyone?). А во Gintama, пак, се вистинска пародија од секоја војска/полиција. Овде беа совршен пример на reverse harem самураи.
Искрено, и сето она што е на Wikipedia е малку за читање, а многу за воодушевување - историјата, времето, кодот, казните, Заглавив на сите ликови, и пак незнам да раскажам. Ама повторно, се воодушевив од тоа колку блиску до реалноста се претставени Harada Sanosuke, Hijikata Toshizou, Okita Souji, Saito Hajime, Toudou Heisuke, сите ронини од фракцијата на Kondou Isami. Се наоѓа понешто и за Sannan Keisuke, Inoue Genzaburou, Yamazaki Susumu, Nagakura Shinpachi,но скоро ништо за Itou Kashitarou. Неверојатно, но се споменуваат и Senhime, и докторот Matsumoto Ryoujun. Ако некому не му е мака, нека чита, како што се зачитав јас. Историјата навистина ја пишуваат победниците, но затоа никогаш не е досадна.

Read More

Meh! Tenshi....

Некои работи успеваат само во аниме верзија. Некако кога приказната е бајковита и нереална, а ликовите измислени и нацртани и најглупавиот концепт може да помине како успешен. Сеуште не ми е јасно. Колку и да гледам аниме, никако да сфатам што е тоа што ги прави успешни и популарни анимеата како што во случајов е Angel Beats!

Еднаш ги разглабав ангелите и религиските убедувања во чистилиштето >> poljaff_>>manga & anime<<: Чистилиштето. Денес, раскажувам за нешто во кое не можам да најдам никаква логика. Не ми беше ни забавно, па да речам дека не барам логика во забавата. Едноставно ми е непоимливо: зошто Чистилиштето во случајов е едно школо, надвор од него не постои ништо, во него само деца со „нерешени раб оти“, и чувствата, а особено љубовта се забранети до таа мера што во случај на бунтовништво против училишниот ред се појавува Ангел / Tenshi со агресивни и крвави мерки за решавање на проблемите.


Прво, серијата почнува на релативно црно-хумористичен начин - ликовите во него, не главните, туку споредните постојано гинат (на доста крвав и насилен начин), за да оживеат после кратко време „со нови сили во нови победи“. На почетокот анимето имаше потенцијал да раскаже навистина интересна приказна, раскажувајќи низ комични настани, но и болни сеќавања, за претходниот живот на децата и совеста која ги држи овде, каде владеат „нерешените работи“, потиснатите чувства и заборавот. Но потоа се изгуби во детска драма романса, со понекој крвав ефект. Нешто како Haruhi; дури и главиот лик, лидерот на Отпорот - Yurippe премногу потсеќаше на Haruhi. А и сцените на girl-bandот не ми беа сфатливи. Само заради диверзија на Отпорот девојките излегуваа на сцена да пеат? Ама затоа пак, анимацијата и визуелните ефекти на концертите на девојките од бендот беа неверојатно добри!

OP Theme: Lia | My soul, your beats
Уште едно нешто што ме освои повторно беше музиката. Воведната и крајната тема заслужуваат внимание. Некако јасно, ова е уште едно дело на Maeda Jun и студиото Key за визуелни новели, кои стојат зад наслови како Kanon, Air и Clannad, сите со релативно високи оценки и популарност. И во овој дел барем си ја завршиле работата. За споредба со приказната и другите дела на Key незнам да кажам. Не сум фан на school-girl-romance-harem анимеа. Битно ме изгуби анимево и не ми даде надеж дека еден ден ќе седнам и ќе сфатам што е толку добро во Visual Key анимеата.

Read More

Paranoid?

Hirasawa Susumu | "Dream Island Obsessional Park" (夢の島思念公園, Yume no Shima Shinen Kōen)

Мило ми е што не сум единствена која смета дека ова е одлично mind-fuck аниме ,)
Посебно со ваква заразна OP theme

Read More

Боите на виножитото

Еден нежен женски глас раскажува. Листа низ изгребани слики, фотографии од среќни моменти, сеќавања на нечие несреќно детство.

Оваа сезона меѓу најдобрите анимеа според мене е Rainbow, приказна за седуммина малолетнички „деликвенти“ во поправен дом, одамна, во 1955 година. Период кој бил толку тежок за Јапонија, која се опоравувала бавно после Втората светска војна. Пред да почнам со гледање, очекував некакво поинакво насилство и некаква поинаква драма. Како оние американските затворски приказни за некој кој невин се наоѓа во свет на безмилосни криминалци кои не гледаат подалеку од своите лични интереси на преживување во таква груба средина.

Но, Rainbow раскажува приказна за секое момче одделно. И секоја раскажана приказна ве потсеќа толку многу на сите оние тажни стории во весниците за физичко и психичко малтретирање на децата, оние стории кои ви ги полнат очите со солзи. Едноставно, не гледате никаква вина во нивните (не)дела. Сите се (релативно) невини во вашите очи. И уште на почетокот ви е јасно дека не гледате 7 различни приказни, туку 7 делови од една братска приказна за опстанокот меѓу ладните затворски ѕидови. Уште на почетокот секој од нив си наоѓа место и улога во приказната, а посебно во делот на разоткривање на перверзните, насилни и одвратни ликови на главниот чувар и на докторот, и во секој план за победа и бегство.

Анимацијата е навистина добра, посебно што се гледа потеклото од манга цртежот. Ликовите се толку дистинктивни, заедно со гласовите, и дури и прекарите се навистина својствени за карактерите и нивните позадински приказни. Особено, едвај чекате да ве помилува нежниот глас на раскажувачот (-чката) и нежно да ви раскаже за соништата или желбите на децата. И музиката, особено the opening theme - се’ совршено работи за ова аниме да добие високи оценки и кај критичарите и кај фановите.



coldrain - We're not alone


Незнам точно колку епизоди ќе има и на каде ќе продолжи приказната, ама едвај ја чекам секоја наредна недела кога излегува нова епизода, да ја видам заборавената борба на момчињата со животот.

Read More