Средбата која требаше да (не) се случи

Ако по некоја random случајност сте се запрашале за девојките на banner-от, пратете ме внимателно... Пополека започнувам да ги опишувам карактерите од истоимената манга и аниме (кое btw, истера трета сезона) еден од моите омилени серијали - Sayonara Zetsubou Sensei - неверојатно интересен пристап на критика на секојдневието и социјланите стереотипи во јапонската култура,медиумите и политиката


Anthology of Despair
When you get of a tunnel, there's another tunnel. And when you get out of that tunnel, there's still another tunnel, and when you get out of THAT tunnel, there's yet another tunnel. No mаtter where you go and what you do, there are tunnels and tunnels and more tunnels. That's my life.

Read More

Okairi-desu!

Едно од оние малку сцени кои ме смеат до солзи секој пат кога ги гледам


Sumomo - Chobits

Read More

The sky crawlers

The sky crawlers е новела во 5 дела на Mori Hiroshi, која Ito Chihiro во 2008 година ја адаптира во анимираната верзија во режија на неверојатниот, прославениот, Oshii Mamoru. Аниме кое дефинитивно не е воено, нити авантуристичко, нити акционо. Аниме кое може единствено да се сврсти во философска расправа и психолошка драма. Сеуште се обидувам да го дешифрирам насловот и единствено ме потсеќа на Тага.

Во една можна верзија на сегашноста на светот, или подобро на Светот од претходната војна, возрасните се забавуваат со војната, во која актерите се Kildren - деца-пилоти, осудени да живеат вечно во својата адолесценција во круг на избор на смртта и повторно будење заради нивните пилотски способности. Децата се деца само во физичка смисла на зборот; во нивните потези, размислувања, сеќавања нема ништо детско. Во тишината меѓу борбите ги гледате нивните возрасни, тажни и празни лице.
Воопшто не е mainstream филм, па оние кои нема да се потрудат да поработат на своите размислувања, нема да ги прочитаат пораките за значењето на војната, животот под секојдневниот притисок на смртта и значењето на сеќавањата. Ова е онаков филм за кој размислувате дури го гледате, и потоа уште размислувате, и уште, и ве држи уште некое време, како deja vu. Чувство што го имате како кога го гледате Blade Runner, или нешто слично. И бидете стрпливи и почекајте до последната секунда на филмот за да си ја надополните само листата на теми за размислување, особено за егото и цинизмот на отаку светот.
Самото аниме е полно со тишина, онаква каква што може да ја исполни само Kawai Kenji, во 2Д сеќавања, и гласни и брзи, 3Д реалистични воздушни пресметки на пилотите ловци. Можеби некому ќе му смета преминот од едноставниот цртеж на ликовите во компјутерски совршено направените воздушни борби. Мене лично ме воодушеви. Зашто „децата“ во тишината, изгледаа како ехо и постојано повторување на реалноста, а борбите, грубо и прецизно ја опишуваа брзината на дејството, адреналинот на летањето, близината на смртта и потрагата по целта на сето ова повторување.
Дефинитивно да се запрашаме што се сеќавањата, а што секојдневната потрага по изненадувањето, што е животот воопшто.

Read More

My stereotypical anime taste :)

превземено од AltJapan

Girls Who Like Boys (Who Drive Giant Robots)

Gemuste: Anime/Comic Ranking By Gender (Japanese language)

Compiled by the otaku matchmaking service (!) Otakuma from a poll conducted between April and August of this year, here are the top anime series ranked by popularity by gender.

Males

1) K-On!

2) The Melancholy of Suzumiya Haruhi

3) Lucky Star

4) Gundam (all series)

5) Saki

Females

1) Gundam (all series)

2) K-On!

3) Code Geass

4) Macross Frontier

5) Evangelion / Toradora! (tie)

So what do we have here? Four out of five of the top shows watched by girls are about giant robots, while four out of five of the top shows watched by boys are about little girls! Welcome to the new world order, otaku-style...

Хмм, се осеќам дел од стереотипот, со тоа што никогаш не сум ги сакала момците кои ги возат роботите, туку самите роботи, и сум ги ценела девојките што ги растураат / водат момците кои возат роботи.
Enough excuses - my anime taste - a part of the new world order, otaky-style :)))

Read More

Emotional with a gun

Madlax OP Theme
"Hitomi no Kakera" (瞳の欠片, Fragments of a Gaze) by FictionJunction YUUKA


NOIR ED Theme
"Kirei na Kanjo (「きれいな感情」 Beautiful Emotions)" by Akino Arai



And remember Canaan?

Ме интересира дали е само стереотип што анимеата за девојките-убијци а-ла Никита заслужиле вакви емотивни музички теми

Read More

Metropolis revitilized

Под псевдонимот кој го носам без право, продолжувам да пишувам на страницава, за душичкава моја и менталната релаксација која ми ја дава анимето, воопшто.

Кога го прочитав насловот, очекував нешто слично на Metropolis, германскиот нем екпресионистички научно фантастичен филм од 1927 година. И не се излажав многу. Всушност, премисата на двата филмови е иста - последиците од капитализмот и социјалната криза на класната поделба. Иста е и неверојатно замислената архитектура, на високи згради која потсеќа на Њу Јорк, аналогијата на Вавилонската кула / Зигуратот - патот до небото и Боговите, напредната технологија која доминира низ целата приказна и во секојдневниот живот на јунаците.
Анимето се базира на манга, која оригинално е напишана од Tezuka Osamu (The God Of Manga) во 1949 година, инспирирана од единствена слика од раѓањето на роботот од германскиот филм, без авторот претходно да го погледне филмот. Меѓутоа, филмуваната верзија, т.е. анимето, тема на постот е многу поблиску до оригиналниот нем филм. Но барем, карактеристичниот цртеж на авторот на Astro Boy и Black Jack, ја задржал својата мекост на острата позадина на технички фантастичниот свет.
Разликата е и во ликовите и нивната улога, го нема дуалитетот кој беше некако подтема на филмот, во однос на пример, на улогата на работниците (како роботи), ниту пак виси во воздух прашањето на полот на ликовите. Иако Duke Red и овде се бори меѓу улогите на татко и владетел над градот. Tima е робот - девојче со реален човечки лик, направена како ќерката на Duke Red. За разлика од неа, Michi е главниот лик во мангата, кој може да си го менува полот по желба. Или пак, ликот на Мариа и роботот по нејзин лик, и нивната улога во оригиналниот филм.

Музиката е некако „откачено вклопена“, цело време вие New-Orleans-style-brass band-jazz, а во климаксот на настаните кога се руши Зигуратот, свири Ray Charles и неговата I Can't Stop Loving You - искрено мене ми беше memorable moment, можеби поради тоа што звукот на песната ги надгласи звучните ефекти на рушењето. Не беше ништо помалку ефективно од оригиналната симфониска музика на големиот оркестар на Вајмарската република во лајт-мотивот на Wagner и Strauss. Едноставно поддршка на ефектот дека се случува нешто величенствено.


Don't you ever let them tell you who you are

Read More