Фолклор низ тишина и осаменост

"It's all in the eyes of the beholder"
Кога за прв пат почнав да го гледам Mushishi пред нешто повеќе од година дена, ми беше бескрајно досадна епизодноста на приказната (иако ги изгледав само првите две епизоди), ми беше напорно да гледам аниме со тивка background музика, бавно и некако полно со осаменост и меланхолија. Можев да го drop-нам и да го дефинирам како „бљак“, како моите ценети отаку другарчиња (no pun intended :P). Незнам што се промени, можеби личната состојба на меланхолија, можеби се’ помалку дискриминирачкиот поглед врз жанровите аниме, можеби само едноставно имало среќа да дојде на ред. И за среќа, за мене, зашто уживав во едно ремек дело. Последен пат вака сум се осеќала за Kino no Tabi, иако жанровски би го сврстила (и е сврстено) во група со Natsume Yuujinchou. Навистина, одамна не сум уживала во раскажувањето, до толку, што сеуште ги паметам приказните и би сакала секогаш да ги паметам.
Можам да ви ја раскажам приказната за девојчето со клетва да умира секој ден, за вторите очни капаци, за мајката-ќерка и островот на Вратените, за трагачот по виножитото, за девојката од патувачкото мочуриште, за пролетта насред зима, за девојката со зарѓан глас, за претскажувачот, за сестричките разделени од невнимание, за слепата девојка која гледа во иднината, за девојката со гревот на нејзините претци врз нејзиното тело, за децата на папратот, за планината која живее на една хакама, за човечката жртва на гладта, за жената-бамбус, за детето изгубено во темнината... Сите приказни кои почнуваа интригантно, возбудливо, раскажани секоја на свој начин, а завршуваат секогаш мирно, тивко, секоја со своја единствена песна... како хаику. Во вакво меланхолично расположение како што сум сега, вака соџвакано, оддалеку... сеуште ми изгледа совршено.
Ginko (во превод би дошло како „сребрено дете“), со сребрена коса и едно зелено око, е mushishi - трагач, откривач и лекувач, познавач на mushi-те, суштествата помеѓу овој и оној свет. Низ неговите патешествија, со гласот на неговата учителка Nui, се раскажуваат приказни од прекрасниот, обилен фолклор на Јапонија. Фолклор полн со мистика.
Mushishi инаку е манга во 10 тома, дело на Urushibara Yuki, која заврши со издавање во 2008 година, и која покрај анимето има и live-action адаптација (не ни помислувам да споменам нешто за тоа). Мангата и анимето имаат добиено повеќе награди, а и двете во 2007 на 10тиот јапонски Фестивал на медијска уметност рангираа меѓу првите 10 во своите категории. Уште еден факт дека станува збор за нешто што не е само комерцијално вредно за гледање, туку и уметнички, а по овој мој секогаш прекраток осврт, и духовно. Па, препорака - не го drop-нувајте. ;)

Posted in: Mushishi